bloom: Aqsa Intizar
Competitieve judoka, Mendix engineer en hondenredster zijn rollen die de jonge Aqsa Intizar naadloos aan elkaar rijgt. Zoals haar tot de verbeelding sprekende naam is de Buggenhoutse Aqsa Intizar verre van een doorsneeprogrammeuse. Lees haar verhaal hieronder! 👇🏽
Judo & low-code
Zoals haar tot de verbeelding sprekende naam is de Buggenhoutse Aqsa Intizar verre van een doorsneeprogrammeuse. Overdag ruilt ze haar judomat in voor low-coding bij Apvine en ergens tussendoor haalt Aqsa haar hart op in Roemenië waar ze als vrijwilligster getraumatiseerde hondjes redt om op zoek te gaan naar de ideale adoptiekandidaten met een warm nest. Nog maar 22 en amper een jaar aan de slag weet Aqsa heel verscheiden passies te combineren. Competitieve judoka, Mendix engineer en hondenredster zijn rollen die haar als gegoten zitten en waarmee ze vastberaden aan haar weg timmert.
‘Er zit altijd een stukje onzekerheid in omdat je er nog niets van kent’
Wij willen weten hoe Aqsa in de techwereld is beland:
‘Door mijn vader en mijn broer, mijn vader is Oracle expert en mijn broer is altijd met IT bezig. Mijn studierichting in het middelbaar kon me niet echt boeien. Tussen IT en de zorgsector was de keuze snel gemaakt. ‘Er zit altijd een stukje onzekerheid in omdat je er nog niets van kent.’
Sloot het aan bij je middelbare studies?
‘Neen, ik heb eigenlijk eerst fotografie gestudeerd. Het leek me leuk, maar het was te kunstzinnig voor mij en minder technisch dan ik dacht. Wanneer ik overtuigd was van een esthetisch mooie foto, bleek dat niet het geval en technisch minder geslaagde foto’s waren dan weer wel mooi.’ De logica was een beetje zoek. In een flits besliste ze haar vaders voetsporen te volgen en kunst te laten voor wat het is voor een IT-gerichte opleiding. Interactieve multimedia design heet de studierichting waarvoor ze koos.
Miste je het toepassen van logica dan?
‘Voor mij moet het vooral voldoende uitdagend zijn, ik vind het fijn als het meer moeite kost. De studierichting was een mix van design en development, ik ging vooral voor developmentvakken. Iets maken of bouwen dat werkt geeft me veel meer voldoening.’
‘Slechts twaalf studenten werden geselecteerd uit een pool van zestig. Ik was blij dat ik erbij mocht als developer want zo vanzelfsprekend was dat niet.’
Zie je dat als een positief bevestigde try-out?
‘Absoluut! Ik ging vrij vlot door mijn studies heen en heb heel veel geleerd. We konden ook een project ambiëren via Designosource, een bedrijf op school waar we moesten solliciteren. Slechts twaalf studenten werden geselecteerd uit een pool van zestig. Ik was blij dat ik erbij mocht als developer want zo vanzelfsprekend was dat niet. Het doel was om websites te bouwen voor klanten waarbij we buiten programmeren ook andere verantwoordelijkheden opnamen zoals administratie voeren, prijsoffertes uitschrijven, meetings organiseren en bijwonen, klantencontacten onderhouden, etc. Die administratie was zo minder mijn ding (lacht).’
Dat was voor jou de ideale manier om te ervaren hoe het er in de praktijk aan toe gaat?
‘Inderdaad. Bovendien moesten we geen eindwerk inleveren als we het project succesvol konden afronden. De voldoening is dan groot.’
Van student naar professional
En na je studies ben je direct gaan solliciteren?
‘Mijn papa moedigde mij aan om zo snel mogelijk aan de slag te gaan. Vooral omwille van corona dacht hij dat het niet evident zou zijn. Via Indeed vond ik een vacature die me aansprak, ben meteen gaan solliciteren wat uitmondde in een heel fijn gesprek. Ik kon direct starten.’
Wat sprak je dan zo aan in de vacature want je bent programmeuse en je werkt met low-code nu?
‘Vooral de kandidaatgerichte aanpak van Apvine trok Aqsa’s aandacht. ‘De vacature sprak vooral over hoe ze mensen kunnen helpen groeien in datgene waar ze graag mee bezig zijn in een aangename, stimulerende omgeving en niet zozeer over functievereisten.’ Aqsa zag ook gelijkenissen met de agile manier van werken bij Designosource.
‘... de vacature weerspiegelde de sfeer van gelukkige werknemers die kennis delen en plezier beleven aan hun werk.’
Is het de employer branding en de open sociale bedrijfscultuur die je vooral aantrok?
‘Eigenlijk wel, de vacature weerspiegelde de sfeer van gelukkige werknemers die kennis delen en plezier beleven aan hun werk. Het gesprek duurde twee uur en het klikte meteen omdat we ook sportinteresses deelden en bespraken hoe ze mij konden helpen om te groeien.’
Ben je niet bang om het programmeren een beetje te verleren nu je Mendix engineer bent?
‘Low-code valt ongelooflijk goed mee en is flexibeler dan ik initieel dacht, het verbaasde me hoeveel je er zelf nog aan kan veranderen en toevoegen. Bovendien neem ik als zelfstandige in bijberoep occasioneel kleine projecten aan om te blijven programmeren en ik fris regelmatig mijn kennis op of spijker die bij.’
Wat doe je nu en hoe verloopt het?
‘Het is erg projectafhankelijk, soms werk ik aan een applicatie en soms ben ik met design bezig. Bij Apvine werken we aan alles wat met low-code applicaties te maken heeft voor een breed cliënteel, dat kan gaan van een fabriek tot de FOD (Federale Overheidsdiensten). Wij zijn wel snel gegroeid, Apvine bestaat net iets langer dan een jaar, ik was de vierde die werd aangeworven, ondertussen zijn we met twaalf of dertien.’
Hoeveel vrouwen werken er bij Apvine?
‘We zijn met twee, Tine is meer businessanaliste, ze willen zeker nog vrouwelijke IT’ers aanwerven. Tijdens mijn studies waren we met 3 van de 20 studenten, dus diezelfde verhouding zie ik terugkomen in het werkleven.’
Hondjes redden
Je bent nog jong, 22? Je hebt intensief sport beoefend en stond regelmatig op het podium? Waar ben je het meest trots op?
‘Wat judo betreft ben ik heel streng voor mezelf en dus niet snel tevreden. Waar ik erg fier op ben is mijn werk als vrijwilligster bij Adopted Lovers VZW, een stichting die Roemeense hondjes redt waarvoor we een nieuwe thuis zoeken. Dat geeft me een warm gevoel. Via mijn adoptiehondje ben ik ermee in contact gekomen. Wij doen hier vooral administratie. Binnenkort vertrek ik zelf naar Roemenië om daar te helpen.’
Je bent judoka op nationaal niveau en je hebt regelmatig op het podium gestaan bij kampioenschappen?
Daar is Aqsa wat bescheidener over. ‘Ja, ik train elke dag en ben er veel mee bezig, zoals ik al zei, ben ik niet snel tevreden.’
De lat ligt hoog?
‘Een carrière zal ik er niet van maken, maar ik leg mezelf een minimum op. Ik beoefen judo al van mijn zeven jaar.’
Snelheid en stilstaan
Wat zijn je grootste uitdagingen?
‘Geduld’, antwoordt ze meteen lachend. Ironisch, gezien haar Arabisch klinkende familienaam ‘Intizar’ wachten of anticiperen betekent. De spanning tussen het dynamische explosieve en het beheerste, de controle in gevechtsport typeert haar een beetje. Ze wil daar graag meer balans in vinden. ‘Geduld heb ik echt niet, alles moet snel en vlot verlopen. Als een bepaalde techniek in judo niet goed lukt, frustreert het me omdat ik niet vooruit geraak. Dan moet ik even gaan wandelen of zo, mijn coach weet dat hij mij dan best even gerust laat (lacht). Ik zou in staat willen zijn om het probleem rustig te bekijken en van daaruit vertrekken om dingen te verbeteren of oplossingen te bedenken.’
Heeft dat te maken met competitiviteit?
‘Ja, het moet snel en vlot gaan, ik wil niet te lang blijven stilstaan bij de dingen.’
‘Ik ben koppig in het niet-koppig zijn.’
Dan zit je goed bij Mendix want dat gaat sneller (lacht)?
‘Inderdaad, daar moet ik af en toe opletten dat ik er niet te snel overga. In ben koppig in het niet-koppig zijn (lacht).’
Heb je dan een plan van aanpak?
‘Dat zou ik soms beter wel doen, maar meestal vlieg ik er graag meteen in. Het plannen beter leren beheersen wil ik graag nog verfijnen. Bij judo bijvoorbeeld plan ik enkel als ik gewicht moet verliezen, voor de rest train ik zoveel mogelijk omdat ik het erg graag doe en een goede prestatie wil neerzetten. Bij de hondenstichting is het anders. De adoptieprocedure vraagt geduld, planning en zorgvuldigheid. Er komt heel wat bij kijken, het zijn tenslotte honden met een rugzakje. In het belang van zowel de honden als de adoptanten is het belangrijk dat ze weten waaraan ze beginnen. Mijn eigen hondje bijvoorbeeld heeft een week onder de tafel geleefd na een incident met een loslopende hond. Dan begin ik terug van nul om zijn vertrouwen terug te winnen. Met adoptiehonden heb ik alle geduld van de wereld (lacht).’
Toekomst
Wat zijn je dromen?
‘Dat verandert gaandeweg. Misschien start ik ooit zelf wel een hondenstichting. Wat mijn professionele ambities betreft, ben ik nog niet zo lang bezig. Momenteel zit ik goed, maar sluit niet uit dat ik in de toekomst nog andere dingen wil doen. Nu wil ik vooral aan de projecten meewerken, bijkomende verantwoordelijkheid hoeft voor mij nog niet meteen.’
Je bent natuurlijk ook in een moeilijke periode gestart.
‘Inderdaad, ik ben al blij dat ik af en toe toch naar kantoor kan gaan en collega’s zien.’
Inspiratie
Als laatste willen we nog weten wie je graag ooit zou ontmoeten?
‘Herman Boone, een American football coach die in de jaren zeventig heel wat stof deed opwaaien. De rassenongelijkheid was nog heel erg aanwezig. Als zwarte coach was hij verantwoordelijk voor een raciaal gemengd team. Dat was toen erg omstreden. Hij liet zich niet makkelijk omver blazen en hield stand ondanks gejouw in de tribunes. Ik vind hem erg inspirerend.’
Welke vragen zou je hem willen stellen?
‘Ik vind goede sportcoaches altijd inspirerend, heb zelf een heel goede band met de mijne. Zou hem willen vragen hoe hij zijn teamleden ondanks vooringenomenheden ten opzichte van elkaar toch samen krijgt. Hij liet zich niet snel intimideren.
